น่าน แม่โกหกลูกว่าเป็นของขวัญจากพ่อ ไม่อยากให้ภาพจำของลูกว่าพ่อโกหก ทั้งที่ถูกฮามาสยิงตายแล้ว

เมื่อวันที่ 18 ตุลาคม 2566 เวลา 15.00 น.ที่บ้านของนายธวัชชัย (เช้ง) แซ่ว้าง ผู้สื่อข่าวลงพื้นที่ติดตามความคืบหน้า กรณี แรงงานอิสราเอลถูกยิงเสียชีวิตในวันเกิดลูกและก่อนต่ายได้วีดีโอคอลพูดคุยกับลูก สัญญาว่าจะซื้อของขวัญให้ในวันเกิดครบรอบ 2 ขวบ ก่อนที่จะไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนคนงาน แล้วถูกกองกำลังติดอาวุธกลุ่มฮามาสบุกโจมตีที่พักแรงงานไทย ในนิคมเกษตรกรรม ประเทศอิสราเอล โดยบุกเข้ามาปาระเบิดและกราดยิง นายธวัชชัย ถูกยิงที่ขา และที่สะโพกยังไม่เสียชีวิต ถูกลากไปจ่อยิงหัวจนเสียชีวิต
โดย นางสาวสุนิตา คงพิรินันท์ ภรรยา นายธวัชชัย (เช้ง) แซ่ท้าว เล่าให้ผู้สื่อข่าวฟังว่า วานนี้เงินสงเคราะห์บุตรออกได้พาลูกชายวัย 2 ขวบไปซื้อของเล่นเนื่องในวันเกิด ตามคำสัญญาของพ่อเด็กที่ถูกยิงเสียชีวิตจากเหตุการณ์ความรุนแรง ที่พึ่งซื้อให้เพราะทางครอบครัวพึ่งหมดหนี้เลยไม่มีเงินเหลือ ทุกเดือนสามีจะส่งเงินกลับบ้านทุกวันที่ 9 แต่เดือนนี้เกิดเหตุการณ์ขึ้นในวันที่ 7 ทางบ้านจึงไม่มีเงินเหลือ เงินสงเคราะห์ตามสิทธิต่างๆก็ยังไม่ได้รับ ได้รับเพียงเงินบริจาคเพียงเล็กน้อย พอดีเงินสงเคราะห์บุตรออกเลยพาลูกชายไปซื้อของเล่น เพื่อไม่อยากให้ลูกมีภาพจำที่ไม่ดีกับพ่อ ว่าพ่อโกหก โดยลูกชายวัย 2 ขวบเลือกของเล่นเป็นเครื่องบินเด็กเล่น บอกกับแม่โดยความเดียงสาของเด็กวัยสองขวบว่า “ให้พ่อขี่กลับ” และเลือกเอารถของเล่นโดยบอกกับแม่ว่า “ไปรับพ่อ” ซึ่งเด็กเดียงสาวัยสองขวบก็สื่อสารเป็นคำพูดที่เป็นประโยคที่ยาวไม่ได้ แต่ก็เข้าใจว่าลูกหมายถึงอะไร

“ไปซื้อที่ปัวมาคะ ก็เอาเงินสงเคราะห์บุตรไปซื้อคะ ก็บอกลูกว่าเป็นของพ่อนะ เขาชอบมาก ก็เอาไปกอดนอนเลย บางทีคือก็เอาของเล่นมาเล่นที่ห้องนอนเลย เล่นจนเหนื่อยก็หลับไป ตื่นมาก็ร้องหาของเล่นของพ่อ จริงๆ คือแม่ซื้อเอง”

ด้าน นางพา มารดาของนายธวัชชัย กล่าวว่า อยากฝากวิงวอนถึงภาครัฐอยากให้รีบดำเนินการส่งศพผู้เสียชีวิตมาโดยเร็ว อย่างน้อยก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ทางญาติจะทำเพื่อผู้ตายได้ สอบถามไปหน่วยงานไหนก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน สอบถามไปที่กรมแรงงานก็ได้คำตอบว่าต้องรอส่งคนรอดชีวิต 7,000 กว่าคนกลับมาก่อนถึงค่อยส่งศพกลับมา แม่ก็ไม่เข้าใจ ส่งเครื่องบินไปรับคนไทยตั้งหลายเที่ยว ไม่มีที่ว่างใต้เครื่องให้ร่างไร้วิญญาณกลับมาบ้างหรือ ทุกวันดูข่าวทางทีวีเห็นภาพเขากอดเขาดีใจกันที่ญาติเจอหน้ากัน ก็ร้องไห้และน้อยใจที่ลูกเราตายแล้วยังไม่รู้ว่าศพอยู่ไหนเป็นยังไง คนที่รอดกลับมารัฐก็ประกาศว่าช่วยเหลืออย่างนั้นอย่างนี้ ชดเชยและสิทธิต่างๆ แต่ลูกเราตายแล้วก็มาให้กำลังใจแค่ 2-3 วัน ก็หายไปติดตามติดต่อก็ไม่ได้ การชดเชยก็แจ้งว่ารอศพกลับมา ก็โยนคำตอบกันวนไปวนมา คิดถึงหัวอกคนเป็นญาติบ้างที่ต้องมานั่งดูข่าวหน่วยงานต่างๆ ให้การช่วยเหลือผู้รอดชีวิตกลับมา แต่ลูกเราตายคำตอบแค่เรื่องศพจะได้มาเมื่อไหร่ ก็ไม่มีความชัดเจนอะไรเลย